ظهور اسماعیلیان در دوره ی سلجوقیان و عملیات انتحاری آن ها با عنوان فدایی، موجب می شد که تمام فرق شیعه مورد اتهام قرار گیرد. در این راستا، مردم قم نیز مورد اتهام باطنی گری واقع شدند؛ حتی پادشاهان سلجوقی به قتل قمی ها تحریک می شدند و چند وزیر قمی از جمله «مجدالملک ابوالفضل قمی» و وزیر برکیارق به همین اتهام به قتل رسیدند. به دیگر وزیران ناسزا می گفتند و تهمت باطنی می زدند. وجود برخی متعصبین اهل سنت در دستگاه سلجوقی، کم‌کم پادشاهان سلجوقی را به مردم قم بدبین کرد؛ تا آن جا که شیعیان را خارج از دین شمردند و به فرزندان خود آموختند که در کوچه و بازار این شعر را بخوانند.
نه ز قمّیم و نه ز کاشانیم شکر ایزد که مسلمانیم
النقض، ص ۵۴؛ تاریخ مذهبی قم، ص ۴۱۷.