مرحوم حاج محمد خوش نژادیان (1305 ـ 1392) ـ پدر همسر اینجانب ـ به دلیل تقید به نماز شب، شبها زود می خوابید مگر کاری خاص پیش می آمد. آخرین شب حیات ظاهری او به منزل ما آمد. با تعجب متوجه شدم نمی خوابد و یکسر ذکر می گوید! من خوابیدم و هربار از خواب بیدار می شدم، او را نشسته، رو به قبله و مشغول ذکر گفتن می دیدم. به دلیل ضعف زیاد، نماز خواندن او معلوم نبود. شاید با اشاره نماز هم می خواند. نمی توان گفت: به دلیل درد خوابش نمی برد؛ چون فقط ضعف داشت و نشانه های درد کشیدن نداشت.
ماه مبارک رمضان بود و برای خوردن سحری بیدار شدم و او همچنان تسبیح می گرداند و آهسته ذکر می گفت. پس از نماز صبح باز هم نخوابید و ذکر گفتن او تا حدود ده صبح ادامه داشت تا اینکه ضعف او شدت گرفت به گونه ای که نمی توانست سر خود را نگه دارد. او را به بیمارستان رساندیم اما وقتی او را بر برانکارد گذاشتیم، بی هوش شده بود. پس از دو روز بی هوشی، در تاریخ 13 مرداد 1392 برابر با 26 رمضان 1434 از دنیا رفت و در قبرستان علی بن جعفر(ع) در جوار همسرش به خاک سپرده شد. روحشان شاد. سید حسن فاطمی (موحد)
