بزرگان گمنام

«مجسمۀ او را باید مانند مجسمۀ فردوسی در تهران نصب کرد.»
گویندۀ این سخن، محمدجعفر جعفری لنگرودی، حقوق‌دان‌ بزرگ ایران و نویسندۀ «دانشنامه حقوقی» در پنج جلد و ده‌ها کتاب دیگر به زبان‌های فارسی و انگلیسی است. او این سخن را دربارۀ کسی گفته است که متأسفانه فرزندان این آب و خاک، شاید اسم او را هم نشنیده باشند: میرسید محمد فاطمی قمی، پدر قانون‌نویسی مدرن ایران، نویسندۀ نخستین قانون مدنی، بنیان‌گذار بیمارستان فاطمی قم و یکی از شریف‌ترین مردان این مرز و بوم که ۷۳ سال پیش در چنین روزی(۲۸مرداد ۱۳۲۴ خورشیدی) درگذشت.
داستان سفارش رضا شاه دربارۀ پرونده‌ای که زیر دست فاطمی بود و عکس العمل او خواندنی است. در زمانی که فاطمی رئیس شعبۀ چهارم دیوان کشور بود، از طرف وزیر عدلیه(علی‌اکبر داور) به او ابلاغ شد که نظر شاه دربارۀ فلان پرونده، چنین است. اما او به مُر قانون عمل و حکم کرد و وقتی در مراسم سلام رسمی، رضا شاه به او می‌گوید: مگر داور پیغام من را به شما نداد؟ پاسخی می‌دهد که شاه مقتدر را منفعل می‌کند. می‌گوید: آقای داور، پیام شما را رساندند ولی من باور نکردم که شاه کشور بخواهد قانون کشور را نقض کند. (خاطرات سید محمد فاطمی)
رضا بابایی
۹۷/۵/۲۸