میر احمد اردوبادی مشهور به هاتف اصفهانی، طبیب و شاعر عصر افشاری و زندی، متوفای ۱۱۹۸ قمری و سراینده ترجیع بند معروف “که یکی هست و هیچ نیست جز او/ وحده لا اله الا هو”، احتمالا سال‌های پایانی عمر خود را در قم زیسته است و قطعه‌ای که در ماده تاریخ مرمت مناره میدان کهنه سروده، قرینه‌ای برای اقامت او در سال ۱۱۹۸ (سال وفاتش) در قم است. قرینه دیگر، سنگ قبر اوست که تا خرداد ۱۳۸۲ شمسی (زمان تخریب مسجد محمدیه سه‌راه موزه به قصد ساخت شبستان امام خمینی حرم مطهر) در غرفه مقبره سید صدر‌الدین رضوی قمی (۱۰۹۵_۱۱۶۰ ق) باقی بود. در این غرفه که دو در (یکی به خیابان ارم و یکی به مسجد) داشت و جزو بنای مسجد بود و در سمت راست در ورودی مسجد قرار داشت و ورودی دوم مسجد محسوب می‌شد، سنگ قبر بزرگ و نیمه بلند سید صدر‌الدین رضوی قرار داشت که شجره‌اش بر روی آن درج شده بود. در مجاورت آن و در کف زمین ، دست کم دو سنگ قبر دیگر ، یکی متعلق به هاتف و دیگری متعلق به بانی ساختمان مسجد دیده می‌شد.
نمی دانم چرا در کتب تراجم در شرح احوال این دو تن، قبر آن‌ها را نامعلوم اعلام کرده‌اند و متاسفم که چرا از این غرفه عکس یا فیلمی تهیه نکردم. اما به خاطر دارم که جناب استاد مهدی عباسی (قم‌پژوه) فرمودند بارها به فاتحه‌خوانی قبر هاتف در آن غرفه رفته‌اند.
امیدوارم مجریان ساخت شبستان امام خمینی که محدوده مسجد را در دیوار با تابلو مشخص نموده‌اند، سنگ‌های قبور یاد شده را نیز به موزه آستانه سپرده باشند. همچنین از مدیران آستانه مقدسه توقع می‌رود که جای این دو قبر را نشانه‌گذاری و اعلام فرمایند.
محمد هادی خالقی
